1935 - sukienka letnia - Niobe

Po wielu bólach, płaczu, zgrzytaniu zębami, uciekającej lamówce i niesfornymi elementami wykroju, które ginęły, udało mi się ukończyć letnią sukienkę, którą ochrzciłam Niobe. Wykrój, z którego korzystałam pochodzi z niemieckiego magazynu z 1935 roku, pełnego naprawdę zniewalających projektów (chce je wszystkie!), ale zaczęłam od jednego, który znajdował się na okładce.
Do wykonania kiecki użyłam materiału typu merino, bardzo przyjemnego, lejącego się i niegniotliwego, a dodatkowo na tyle lekkiego, że spokojnie nada się na wiosnę i lato. Merino ma jednak jedną poważną wadę: strasznie, ale to strasznie się siepie i jeśli nie macie overlocka jak ja, druga strona Waszych tworów będzie wyglądała po obrzuceniu dość dyskusyjnie.

      Ocenę mojej sukienki pozostawiam Wam. Dół mógłby się tak nie marszczyć w panelu środkowym, ale poza tym, powiem szczerze, że ze swojej radosnej twórczości jestem dość zadowolona. Pomocy potrzebowałam przy dopasowaniu sukienki. Pomogła mi babcia, która wiedziała gdzie porobić zaszewki i tak udało się uniknąć efektu worka. Oryginał, wiązany był w pasie satynową kokardą, w kolorze analogicznym do kołnierza, ale zrezygnowałam z niej. Kokarda, a szczególnie duża kokarda, w pasie to nigdy nie jest dobry pomysł. Będzie was poszerzała. Jeśli waszym atutem jest wąska talia, to sobie odpuśćcie takie atrakcje i postawcie na zwykły pasek.

Biję się ze sobą jeśli chodzi o kołnierzyk. Strasznie podoba mi się to, że wyszedł dość pofalowany i przytwierdzając go z tyłu niestety będzie bardziej prosty. Z drugiej jednak strony nawet mały podmuch wiatru powoduje, że ląduje mi on na twarzy, co powiedzmy sobie szczerze, wygląda dość komicznie. Doszywanie tego cudaka do dekoltu było piekłem. Lamówka nie chciała ze mną współpracować, materiał się wysuwał. Fastrygowałam i przeszywałam chyba z dziesięć razy. Dramat.