Spacer po Ołbinie

Wracając do weekendu urodzinowego: W niedzielę był Brzeg Dolny, w sobotę zaś spacer po Ołbinie. Tak się złożyło, że jedno z moich miejsc pracy znajduje się na Nadodrzu, właściwie nieco granicząc z Ołbinem. O ile Nadodrze znam dość dobrze, to Ołbin długo pozostawał dla mnie szarą plamą na mapie Wrocławia, a szkoda. Słyszałam bardzo wiele o secesyjnych kamienicach, których piękno skutecznie pożera czas i zniszczenia dokonywane przez mieszkańców i władze miasta. Dlatego nim to wszystko przepadnie polecam Wam: idźcie i zobaczcie na własne oczy.

To ja tamtego dnia

    Spacer zaczął się od Kościoła Michała Archanioła. Widywałam go z okna Polskiego Busa dość często, ale dopiero pod koniec kwietnia miałam okazję przyjrzeć się z bliska. Jest to typowo neogotycka budowla, która swoje nierówne wieże zawdzięcza katastrofie budowlanej. O ile z zewnątrz jest efekt wow, to środek trochę rozczarowuje. Zapewne z powodu zniszczeń wojennych, a także faktu, że była to jedna z niewielu katolickich świątyń powstałych w drugiej połowie XIX wieku. Ówczesne władze niemieckie powiedzmy sobie szczerze nie były przychylne katolikom i robiły wszystko by uprzykrzyć im życie. Stąd być może dość ascetyczne wnętrze świątyni.

   Dalej czekała na nas przeprawa przez park i podziwianie wydziału architektury. Nomen omen fantastycznego z urokliwymi niemieckimi sentencjami na elewacjach. 

Znowu ja, zdjęcia wydziału jakoś przepadły

Dalej pokierowałyśmy się na ulicę Rozbrat. Coś fantastycznego i smutnego zarazem. Przepiękne secesyjne płaskorzeźby, resztki malowideł i inne ozdoby w stanie totalnego rozkładu i degrengolady.

Widzicie tu anioła?

Powyżej widzicie fragment elewacji budynku numer 16. Mieszkańcy najprawdopodobniej kompletnie olewani przez administrację kamienicy radzą sobie jak mogą i zamalowują kolejne elementy elewacji na wszelakie jaskrawe kolory. Tworzy się z tego masakra. Jeszcze parę lat temu zdobień było więcej, możecie sobie popatrzeć na hydralu: http://dolny-slask.org.pl/623000,foto.html?idEntity=3727190

      Największe wrażenie zrobiła na mnie kamienica mieszcząca się po numerem 12 z niebywale bogato zdobionym wykuszem. Powstała w roku 1904 według projektu Maxa Scheibke. Właścicielem tego cuda był Paul Pufke (z tego co udało mi się ustalić człowiek ten też był architektem). Kamienicę wzniesiono pomiędzy 1904 a 1906 rokiem. Budynek niestety się sypie, parę lat temu usunięto górne balkony i podobny los czeka kolejne, jak ktoś nie zajmie się tym w porę. No, ale lepiej malować pasy na tęczowo, albo budować jakieś harpagany... 

    Także w środku, o ile uda się tam wejść znajdują się piękne płaskorzeźby i kucia. 

     Dalej przeszliśmy się ulicą Ukrytą. Miała ona tyle szczęścia, że zahibernowała się pod gruzami i zachowała w dość dobrym stanie. A przynajmniej parę budynków na niej. Niestety w kolejnych dziesięcioleciach dokonano zniszczeń i wstawiono nieestetyczne plomby. Mnie na uliczce zachwyciła najbardziej kamienica pod numerem 18.