Dlaczego zrezygnowałam z lolita fashion

    Chodził mi już jakiś czas po głowie ten wpis. W końcu zdecydowałam, żeby zebrać rozpierzchnięte myśli w jedno miejsce i je spisać. Jakoś rok temu postanowiłam zmienić image i przejść z lolita fashion w kierunku lat 30/40/50-tych, okazjonalnie coś wiktoriańskiego, gotyckiego i edwardiańskiego. Jak to się stało?

kiedyś było tak

Teraz jest tak

      Nie jest tajemnicą, że lolita fashion nie pasuje do mojej figury.
     Mam około 170 cm wzrostu, około 88 cm w biuście, 60 cm w pasie i 88 cm w biodrach. Klepsydra niemalże idealna. Do tego mam strasznie długą szyję, długie nogi i długi korpus. Ze swojego ciała jestem niemalże w pełni zadowolona. Nieco mniej z twarzy, ale jest jak jest.
     Przy swoich gabarytach nijak nie pasuje do lolita fashion. Większość lolicich sukienek nie ma zaszewek na biuście, z wyjątkiem mniejszych, europejskich firm. To sprawia, że biust wygląda na spłaszczony, nawet jak obwód się zgadza. Podobnie problematyczna zawsze była dla mnie długość korpusu w loli sukienkach. Szyjąc na miarę od Dear Celine, po podaniu wymiarów, Chińczycy upierali się, że nie ma takiego długiego korpusu, jaki sobie życzę. To sprawiało, że nie dość, że zawsze miałam spłaszczony biust, to jeszcze zupełnie zniwelowane wcięcie w talii, bo sukienki były odcinane trochę pod biustem. A do tego i sama długość spódnicy nigdy nie dociągała u mnie dalej niż do kolan. Najczęściej kończyła się na połowie uda.
    Przyznam szczerze, że wyglądało to co najmniej komicznie.

      O ile w początkowych latach mojej znajomości z lolitą, dało się to wszystko przełknąć, bo ten styl nie zdążył iść w kierunku dzidzia-pierdzia wersja czarna, albo obleśnie słodka, bo naprawdę nawiązywał do ubranek z dobry rokoko, czy edwardiańskich i wiktoriańskich, to jakoś jeszcze wyglądało. Ale z czasem ubrania zaczęły wyglądać coraz bardziej dzidziusiowato. I z tym też wiązały się zmiany w kroju. O ile w starszych sukienkach z Baby, czy Meta były zaszewki na biust, czy ogólnie ubranka te były trochę dłuższe, to rok za rokiem obserwowałam skracanie się wielu elementów i silne inspiracje marką, która osobiście mnie odrzuca: Angelic Pretty. Do tego potem doszły obowiązkowe peruki, kiczowate akcesoria i coraz bardziej stwierdzałam, że to nie to.

Nawet w sukience z metamorphose wyglądałam jak debil

 O ile jako nastolatka marzyłam o prawdziwej brando sukience (marzenie zrealizowałam i okazało się mega failem), to u progu dorosłości mając fundusze na kupowanie sobie całych setów, wolałam wybierać mniejsze, chińskie butiki, bo tam znajdowałam jedyną ostoję czegoś, co w lolicie mi się podoba: elegancji i nawiązań historycznych. Niemniej jednak nadal te ubrania rozmijały się z moją sylwetką i potrzebowałam zmiany klimatu. Moja metamorfoza nie przebiegła jednak z dnia na dzień.
Zaczęło się od kapeluszy i fryzur:

Doszły do tego toczki i buty:

Odważyłam się przywdziać sukienkę bez halki i pokochałam klipsy

Przestałam się bać cielistych rajstop:

Odkryte ramiona przestały być grzechem

Pokochałam zestaw bluzka/koszula plus spódnica, a do tego zaczęłam łączyć różne kolory:

Z miłości do lolity zostały we mnie bishop sleeves: