Przygody z drutami

     Zaczęłam dziergać. To trochę szumnie powiedziane, bo idzie mi to na razie dość koślawo, ale mam dwie dobre nauczycielki: jedną profesjonalną z pracowni krawieckiej, drugą w postaci mojej rodzicielki. Zachęcona wykonaniem koślawego szaliczka przystąpiłam do karkołomnego zadania stworzenia sweterka, którego wzór znalazłam w niemieckim magazynie z lat 30-tych. Chwilowo jestem na pierwszym elemencie, który do końca nie wiadomo czy będzie przodem czy tyłem korpusu.

    Chciałabym Was przestrzec przed możliwymi błędami, jakie popełniłam w swojej niezwykle krótkiej karierze dziewiarki. 

     Po pierwsze: ściągacz robi się raz prawym raz lewym oczkiem. Wzięłam to zbyt dosłownie i myślałam, że po obu stronach robótki trzeba to powtarzać i nie patrzeć co było niżej. Tak nie jest. Tym sposobem wyszedł mi wzór zwany ryżem. I to koślawym. 

    Po drugie: chcę żeby mój sweterek był dwukolorowy. Do stosu jasnoniebieskiej wełny kupiłam bawełnę. I całe szczęście, że nie zaczęłam dziergać. Mamuśka wyjaśniła mi, że pranie sprawiłoby, że bawełna by się pokurczyła, a wełna zachowywałaby się inaczej... Groza. Bawełniany kordonek zostanie przerobiony na oddzielny kołnierzyk... Albo jakieś rękawiczki... 

    Po trzecie: jak ktoś Wam wmawia, że będąc leworęcznym nie macie szans na robienie na drutach, to nie ma racji. Jestem żywym dowodem na to, że się da. Koślawo, ale się da. Przysporzycie sobą trochę trudności praworęcznym nauczycielom, ale w końcu się uda. I im i Wam.

A samo robienie na drutach polecam. Jest bardzo uspokajające.

Stan sweterka z przedwczoraj. Dzisiaj jest dwa razy tyle. W tym większość wykonane przez moją mamuśkę (ściągacz i dolne części).