Wie schneidere ich das Kleid von heute? - Lekcja I - podręcznik szycia z początku XX wieku

    O to i jest pierwszy rozdział podręcznika z początku dwudziestego stulecia. Tłumaczenie go nie należy do rzeczy przyjemnych i niekiedy instrukcje wydają się być dość zawiłe, jednak mam nadzieję, że w połączeniu z ilustracjami uda się Wam odczytać, co autorzy mieli na myśli. Nieocenione okazały się tu różne stare słowniki niemieckiego, bez których zapewne nie dałybyśmy rady w okiełznaniu tekstu.
Będę rzecz jasna bardzo wdzięczna za kawę.

   Przez ostatnie 15-20 lat, techniczny i konstrukcyjny aspekt współczesnej sukienki uległ fundamentalnym zmianom. W tym czasie, gdy sukienkę skończono, była ona tak sztywna, że stała, nawet bez ludzkiego ciała, działając jak osłona. Kilkanaście tuneli z fiszbinami, często więcej sprawiało, że talia wyglądała jak solidna zbroja. Wysoki kołnierz, do tego podwójne wkładki usztywniające, wszędzie tam, gdzie było to możliwe, dodatkowe paski biegnące wokół obwodu, ten cały wysiłek by sprawić, że talia była wąska, na tyle wąska, że patrzyło się na nią z bólem. Podobnie pracowano ze spódnicą. Około 30-50 centymetrów było obszywanych (pod spodem) sztywną tkaniną. Im ciężej i potężniej wyglądała spódnica, tym piękniejsza była, według zasad tamtej epoki. Nie mogła się marszczyć i musiała osiąść jak na dłoni.

Co zostało z mody sprzed 20 lat? Zupełnie nic! Gust odbiorców zmienił się ta bardzo, że każda oznaka sztywności jest usuwana. Nasze gusta stały się bardziej naturalne, organiczne. Dziś już nikt nie chce dostosowywać ciała kobiety do mody, ale na odwrót: to moda powinna służyć ideałowi, doskonale zbudowanej i dobrze zachowującej się figurze.

Teraz, gdy już wyjaśniliśmy różnicę pomiędzy tym co było, a tym co jest dziś, stajemy przed kolejnym pytaniem: Jak skrojona jest dzisiejsza suknia? Jak wygląda to od strony technicznej? Co powinna wiedzieć krawcowa?

Z naszego albumu Favorit-Moden-Album wybraliśmy typowy model, nr 4575, za pomocą którego przedstawimy czytelnikowi współczesne techniki krawieckie, z rozszerzonymi mankietami i tym, że sukienka i korpus są ze sobą połączone.

Zaczynamy przyglądać się górnej części, która zapinana jest z przodu na haczyki. Ostatnimi czasy, panuje moda na zamykanie bluzki z przodu, z dodatkowym, dekoracyjnym wykończeniem.      

Przechodząc do następnego artykułu (paragrafu). Jak pokazano na ryc. 1, karczek jest zszywany po prawej stronie i zamykany za pomocą zatrzasków po lewej stronie, na tym samym rysunku widać również, że rękaw o długości do połowy, który kończy się u góry niewielkim szpicem, jest już przyszyty. Teraz zajmijmy się  zewnętrznym materiałem w talii, którego charakterystyczny do szew ilustruje obrazek numer dwa. Jak pokazuje rysunek, szew był najpierw przyozdobiony passepoilem i umieszczony na rękawie. Dopiero potem połączył się z podkrojem ramienia, tuż za linią przerywaną. Widzimy również wyraźnie, że jego przód i tył są lekko pomarszczone. Kiedy już wykonamy te czynności, zewnętrzna tkanina ma być naciągnięta do długości korpusu i przyszyta do górnej linii przerywanej.  Kamizelka, która także jest wszyta w górnej części korpusu technicznie nie oferuje wprawdzie niczego specjalnego, ale może nasi szanowni czytelnicy będą zgodni z uwagami zawartymi w naszym opisie jej przekroju.

Teraz należy wykroić spódnicę, zszyć ją i przyszyć do reszty w zwykły sposób, a dół od strony linii zaznaczonej na rysunku 3. Obszyć szeroką koronką. Obrzeże jest zamknięte po bokach, a ponieważ pierwszy szew znajduje się za bardzo po boku, należy wyciąć szczelinę przy tym samym miejscu, z podobnymi od strony podszewkami spódnicy jeden obok drugiego o długości 30 cm. 

Ten otwór wyposażony w fiszbiny, zatrzaski i haftki, a od strony technicznej nie przedstawia sobą nic nowego. Następnie dolna linia przerywana rzeczywistego pasa w talii spódnicy jest przyszyta tak, jak wyraźnie pokazuje ilustracja numer 4. Na rys. 5, ale widzimy przede już przeszyty korpus, częściowo na lewej stronie, w taki sposób, że w pasie, jak również przy krawędziach korpusu ubranie jest wykończone za pomocą taśmy ukośnej z jedwabiu lub satyny. Nasza suknia jest już w bardzo zaawansowanym stadium. Wciąż brakuje jednak paska, a jedna ważna rzecz, a mianowicie luźne szwy, sprawiały, że osoba nosząca tę sukienkę miałaby wątpliwą przyjemność ciągnąć zewnętrzną tkaninę nad górną częścią korpusu za każdym razem, gdyby ją na sobie prezentowała, co w rzeczywistości nie byłby żadną przyjemnością. Dlatego nie należy zapominać o tych szwach, pokazanych na rys 6. Ten sam rysunek pokazuje również, jak pas, który zamyka się na boki haczykami lub zatrzaskami, scala razem spódnicę i pasek. Mały rysunek nr. 7 pokazuje ten luźny ścieg w powiększonej formie, a więc 3 do 5 luźnych nitek, które są w pokazany sposób nawijane (na siebie), a przez to bardzo trwałe. Położenie tych szwów należy wypróbować na rysunku, przynajmniej nie mogą one znajdować się zbyt daleko od dekoltu.

Nasza praca się skończyła. Jesteśmy przekonani, że nasi czytelnicy nie będą mieli problemu z dopasowaniem do swoich potrzeb tego nowoczesnego stroju i, jeśli będą dokładnie śledzić nasze uwagi, będą zaskoczeni sukcesem swojej pracy w zakresie technologii szycia.