Wakacje na Północy cz.I

      W końcu mam chwilę żeby usiąść i napisać Wam notkę o moim wyjeździe wakacyjnym. Wyjazd ten w istocie był przekładany jakoś od zimy zeszłego roku (sic!), bo zawsze wyskakiwały jakieś dodatkowe obowiązki w Saksonii i Brandenburgii. Niemniej udało się pod koniec lipca jechać mi i Kasi do Danii i północnych Niemiec. Ale po kolei, jak do tego doszło...

w Lubece

   Tak się szczęśliwie w życiu złożyło, że jakoś trzy lata temu poznałam Petera z Danii. Długie godziny spędzaliśmy na skype'ie gadając głównie o Heydrichu, bowiem kolega Peter również personą tą jest zainteresowany. Tak nasza znajomość sobie spokojnie trwała (w międzyczasie wiele razy okazało się jaki świat jest bardzo mały), aż po mojej wizycie w Panenskich Brezanach (gdzie mieści się rezydencja, w której Heydrich przez krótki czas mieszkał), oznajmiłam Peterowi, że do pałacu da się wejść. Ani jemu, ani mi przez lata się to nie udawało, ale Kasia, mająca cały arsenał sztuczek wyciągniętych ze studiów, uzyskała pozwolenie na zwiedzanie. No i Peterowi zdradziłyśmy sekret jak tu się do tego lokum dostać. Przy kolejnej wizycie w PB, goszczone przez obecnego właściciela pałacu, Vaclava, poznałyśmy Petera i jego żonę Karin osobiście. Jak do tego mitingu doszło, to naprawdę długa historia i mam nadzieję, że wkrótce będę mogła się pochwalić co się dzieje, ale na razie przejdźmy dalej. 

   Peterowi i Karin tak żeśmy się spodobały, że nas do siebie do Danii zaprosili. No i była to dla nas nie dość, że szansa na spotkanie znajomych, to jeszcze w końcu udałoby nam się załatwić parę spraw na niemieckiej wyspie Fehmarn, blisko której nasi przyjaciele mieszkają.

   No i tak się stało. Chociaż przerażała mnie daleka podróż z Wrocławia do Haslev, to pewne niepewności wyruszyłyśmy w sobotę, zaraz po pracy pociągiem do Szczecina, gdzie miałyśmy nocleg w jednym z hosteli. Szczecin jest miastem bardzo ładnym, wręcz zachwycająco ładnym i myślę już żeby jak najszybciej tam wrócić, ale. ALE! Na swojej drodze, w tym pięknym mieście spotkałyśmy samych buców! Od taksówkarzy, przez wszystkich sprzedawców sklepów, po panie z informacji PKP. Ludzie! Macie takie ładne miasto z dużym potencjałem turystycznym, ale zachowujecie się jakbyście byli w kolonii karnej, a turyści, którzy dają wam zarobić są jakimś niegodnym splunięcia robactwem. Nieuszanowanko.
Ze Szczecina pociągiem pojechałyśmy do Lubeki. Lubeka jest po prostu zachwycająca i chociaż miałyśmy półtorej godziny na to by sobie pozwiedzać, udało nam się obejść sporą część Starego Miasta. Prócz pięknej, ceglanych kamieniczek, monumentalnych kościołów zachwycił nas ratusz tego hanzeatyckiego miasta. Renesansowa fasada budynku jest niesamowita i zdjęcia nie oddają w żaden sposób jej urody.

Przed Ratuszem (a właściwie jego częścią)

Choć pozornie jedno i drugie skrzydło ratusza kompletnie do siebie nie pasują, to razem tworzą piękny obrazek łączący w sobie hanzeatyckie bogactwo i protestancką wysokiej jakości skromność. Właśnie, owa wysokiej jakości skromność to określenie pasujące do całej Lubeki. Bo nie zastaniemy tam zwariowanej, secesyjnej architektury takiej jak w Lipsku, Dreźnie, czy nawet moim ulubionym Halle, to lubeckie kamienice są bardzo interesujące, ale w inny sposób. I o ile mi bardziej pasuje to, co podziwiać nadal możemy w Saksonii, to nie da się nie docenić uroku owej pozornej ascezy ceglanych fasad Lubeki.

 Akurat na ryneczku przed ratuszem był letni jarmark, czyli to, co kocham najbardziej na świecie. Można było sobie zjeść i napić piwa przed dalszą podróżą. Tak też zrobiłyśmy, po czym powoli zaczęłyśmy kierować się z powrotem w kierunku dworca...
Nim jednak się tam znalazłyśmy trafiłyśmy do remontowanej obecnie świątyni, która jednak została otwarta dla zwiedzających. Wnętrze poraża pustką i ogromem. Coś niebywałego.