Retro to nie porno

Ruszyła mnie wczoraj wieczorem pewna rzecz. Czasem googluje sobie różne retro modelki, blogerki i innej maści internetowe celebrytki. I naszła mnie smutna refleksja. Coś w Polsce znów poszło nie tak. Gdzie nie spojrzę pin-up, vintage i retro sprzężone są silnie z hiperseksualizacją kobiecego ciała. To znaczy: nie da się tego robić w Polsce bez podtekstu seksualnego i szczucia cycem. W mediach tradycyjnych moda retro pojawia się przy okazji burleskowych tancerek w różnych talent-show. W realu wszelakie spotkania retro to albo bulreska albo pokazy pin-up na zjazdach motocyklowych/samochodowych gdzie większość przybyłych stanowią faceci.


     Szczerze mówiąc to mi się to nie podoba. A nie podoba mi się to jeszcze bardziej gdy kontrastuje to z wzorami zagranicznymi. Brakuje mi tekstów takiego typu: http://www.bustle.com/articles/90137-7-reasons-pinup-fashion-is-actually-feminist-even-if-the-time-it-originated-in-was-not
Zagraniczne butiki, na przykład Pin up Girl Clothing wstawiają na swoje facebooki treści prokobiece i społecznie zaangażowane. Ta strategia marketingowa do mnie trafia, jasno mówi: możesz wyglądać fajnie w naszych ubraniach i jednocześnie nie być mięsem dla śliniących się kolesi. A co jest u nas? Wywalone biusty, wypięte tyłki, a to wszystko w kiczowatych wisienkach i kropeczkach, gdzie tak naprawdę ubiór jest drugo- albo i nawet trzeciorzędną sprawą.
     Przy tym jeszcze wmawia się kobietom, że to jest fajne. Obnażysz się, żeby być wolna i niezależna. Nic z tych rzeczy: półnagie modelki to kopalnie lajków, kliknięć w reklamy i czysty zysk, którego nie da elegancka dama w zimowej kolekcji retro sweterków. Przykładając do tego rękę dasz się wydoić jak krowa.
    A jak wyglądają eventy? W Niemczech, czy nawet w Czechach: tea parties, warsztaty szycia, luźne spotkania o tematyce historycznej czy tańce. U nas: pokazy mody na konwentach moto, sesje w bieliźnie, festiwale burleski itp. Bez gołej dupy się nie da. Chciałam się raz wybrać na pokaz mody, ale okazało się, że jest to impreza moto, więc: nie, dziękuję. Mam trochę więcej do wyrażenia niż łażenie w stroju codziennym przed tabunami facetów. Nie ubieram się dla nich. Mój wizerunek to efekt tego co mi się podoba i nie potrzebuję do tego samczej aprobaty.
    Oczywiście w innych krajach też są festiwale burleski, ale porównując je z tym co się dzieje lokalnie, to mam wrażenie, że nasze performerki nastawione są głównie na rozbieranie się, a nie na sam występ i pokazanie swoich umiejętności aktorskich i tanecznych. Może się mylę i nie dostrzegam kunsztu, ale w swojej opinii nie jestem odosobniona.
    Dostępny asortyment? W większości kuse kiecki, które z retro nie mają zbyt wiele wspólnego i nadają się bardziej na jeden raz do łóżka niż do noszenia na co dzień. Na brak bielizny w klimacie nie możemy narzekać, ale dostać w Polsce cokolwiek innego niż swing dress: niemożliwe.
    Denerwuje mnie to. Denerwuje mnie, bo można inaczej i wiele osób by sobie tego życzyło. A naprawdę można otrzymać efekt wow bez stanika w wisienki i prowokacyjnych treści. Można z klasą, elegancko i kobieco, bez naganiania złaknionych damskich biustów facetów na wątpliwej jakości eventy. Można to robić dla siebie i nie być przy tym wyfiokowaną porno gwiazdką. Przykłady? Ava Elderwood, czy Vecona. Da się.
    Co proponuję? Dziewczyny: odzyskajmy retro. Nie dajmy się ograniczać do tego, co jest dostępne na miejscu, a starajmy się znaleźć inne drogi. Mamy dobre wzorce na południe i na zachód od naszego kraju. Przy dobrej obserwacji można stworzyć coś wielkiego. Wychodzę na malkontenta, który narzeka, a sam nic nie robi, ale powiem szczerze: próbowałam wiele lat temu ogarniać spotkania w klimacie Lolita Fashion i do tej pory mam po tym czkawkę.