 |
| źródło: wikipedia.org |
Obserwuje sobie internet, a szczególnie moją facebookową
tablicę, która jest idealnym poletkiem dla domorosłych psycho- i socjologów.
Całkiem niedawno zainteresowałam się odwiecznie istniejącym problemem, czyli
idolizacją morderców. Niektórych wypada idolizować, innych nie można. Nie
walczę o równouprawnienie w tej kwestii i od razu zaznaczam, że tego typu
proceder w większości przypadków wskazuje na ciężką głupotę.
Upływ czasu wygładza patrzenie na przeszłe wydarzenia.
Kolejne pokolenia odczuwają ból przodków w znacznie mniejszym stopniu. Tak
było, jest i będzie. Zapomina się o dawnych krzywdach, za to dziwnie zaczyna się podziwiać tych, którzy te krzywdy wyrządzili.
Tak stało się z ofiarami pewnego hospodara wołoskiego Włada
III zwanego Palownikiem, bądź Okrutnikiem. Co prawda jego zbrodnie zostały
wyolbrzymione na potrzeby ówczesnej propagandy, ale let’s face it: facet był
mordercą, podobnie jak większość możnowładców tamtych czasów. I głównym powodem
jego popularności jest fakt, że wbijał ludzi na pal, a potem jego historia
posłużyła jako kanwa do książki o wampirze. I to według niektórych wystarczy,
żeby móc napisać: o boże, kocham go, miłuje bla, bla, bla.- I jest to dziwnym
trafem zrozumiałe i nazywane oryginalnym hobby.
Podobnie
emocji nie budzi powieszenie sobie w salonie portretu Karola X Gustawa
Wittelsbacha, mimo, że potop szwedzki był w skali procentowej dla kraju większą
tragedią niż druga wojna światowa. Zginęło 40% ludności, spalono doszczętnie
prawie 200 miast, tyle samo wsi, wywieziono dzieła sztuki i różne akta (no i
pieniądze). Oszacowano to na sumę 4 miliardów złotych. Ale Karol Gustaw może
być glamour i ozdabiać czyjeś ściany.
Tym samym
przywilejem cieszy się Stalin, Lenin i Che. I paru pomniejszych bossów z
czerwonej strony mocy. Ci często trafiają nawet na koszulki, a w Berlinie
spokojnie można paradować w czapce z czerwoną gwiazdą i flagą Związku
Sowieckiego. Nikt się tym nie przejmuje.
Powinnam tu
też napisać o Młodych Turkach i Rzezi Ormian, ale o tym już nikt nie pamięta i
jakoś ta zbrodnia do nikogo nie dociera, a na pytanie czy Turcy powinni za to
odpowiedzieć najczęściej pada odpowiedź: a za co?
O
Czerkiesach i innych nie będę nawet wspominać.
Ani o
Japonii i Chinach, bo to w końcu nie nasz krąg kulturowy, więc co nas to
obchodzi.
Natomiast
wszyscy ci hipokryci opisani wyżej dostają kociokwiku na widok Hitlera, albo
niemieckiego orła. Nie czarujmy się kojarzą mundury z filmów o Czterech
Pancernych i wiedzą, że Niemcy=źli. Niemiec żyjący w latach 30, w oczach naszych
hipokrytów, to na pewno morderca, nawet jak jest Dietrichem Bonhoefferem, albo Peterem
Yorkiem von Wartenburgiem. Fani Włada i spółki o tych personach zapewne nie
słyszeli, utożsamiając każdego Niemca z nazistą. Ale to temat na inny wywód.
Chociaż sami ci
ludzie jawnie oddają cześć mordercom z poprzednich wieków (ewentualnie
Rzeźnikowi z Krakowa, bo to też glamour, szczególnie wśród studentek
psychologii), to dla nich barierą nie do przeskoczenia jest to, że ktoś w
podobny sposób traktuje nazistę: kata z obozu, czy biurokratę, który wysyłał
jednym podpisem tysiące na śmierć. Nie piszę tu o sobie, chociaż wiele osób
może myśleć, że mam kisiel w gaciach na widok Heydricha, jak panienki na widok
malowideł przedstawiających Włada. Nie, nie mam. Za to znam osoby, które
rzeczywiście po prostu idolizują nazistów i zdecydowanie ich nie pochwalam. Ale
nie pochwalam również hipokryzji ze strony fanów innych morderców, którzy,
jakby nie patrzeć dopatrują się drzazgi sami mając belki w oczach.
Nie
rozumiem takiego wartościowania mordu. Czy fakt, że zbrodnię popełnił król
szwedzki czyni ludzką śmierć bardziej lajtową? Taką „do przeżycia”? Czy
zbrodnia bawarskiego hodowcy kurczaków jest gorsza? Bo zginęło więcej osób?
Bawimy się w statystyki i odhumanizowujemy ofiary potopu szwedzkiego jeszcze
bardziej, a stosujemy przy tym stalinowskie metody. Przecież ci ludzie też
cierpieli i nie chcieli wcale umierać. Dzieci straciły rodziców, rodzice
dzieci. Wojny inne, ale dramaty te same.
Myślałam
najpierw, że wiąże się to z upływem czasu, ale nie, nie o to chodzi. Jak już
wspominałam i mordercy żyjący po zakończeniu drugiej wojny światowej cieszą się
wielkim powodzeniem i zainteresowaniem. Charles Manson, Anders Breivik i inni.
Zainteresowanie tymi typami nie powoduje też większych emocji, jak w przypadku nazistów,
to tylko oryginalne hobby.
Nie chcę by
nazizm banalizowano, ale nie chcę też by banalizowano inne tragedie, jakie
spotkały ludzkość. Nie chcę żeby Wład był fajny, tak samo nie chcę żeby Goeth
był fajny. I nie uważam za słuszne żeby przestać o nich mówić, zapomnieć. Nie,
wręcz przeciwnie mówić i pamiętać należy, ale mieć świadomość, że i jeden i
drugi przyczyniali się do ogromnej, ludzkiej krzywdy. I nigdy nie wartościować
tego, czyje cierpienie było większe.
